Blog

  • Klinika Weterynaryjna Vetriver
    Laski 24h, Latchorzew

  • Operacja zerwanego więzadła krzyżowego przedniego u psa. Metoda Mikro TPLO Klinika Vetriver

    02/02/2021

    Zerwanie więzadła krzyżowego przedniego stanowi jeden z najczęściej spotykanych problemów ortopedycznych u psów. Schorzenie to dotyka przeważnie psy ras średnich, dużych i olbrzymich zwłaszcza aktywnych, obciążonych nadwagą. Częściej jednak niż bezpośredni uraz u przyczyny zerwania więzadła krzyżowego przedniego stanowi jego postępująca degeneracja w następstwie przewlekłego obciążenia z współistniejącymi czynnikami anatomicznymi, autoimmunologicznymi, hormonalnymi etc. Przewlekłe zapalenie więzadła krzyżowego, manifestujące się przejściową kulawizną prowadzi do jego częściowego, a finalnie pełnego zerwania. Schorzenie coraz częściej jest diagnozowane u przedstawicieli ras miniaturowych.
    Niestabilność w stawie udowo-piszczelowym charakteryzuje występowanie znacznego dyskomfortu oraz wysokiego stopnia kulawizny i prowadzi do szeregu zmian degeneratywnych w stawie, uszkodzenia chrząstek stawowych, łąkotek, a także powstawania odczynów wytwórczych ograniczających ruchomość w stawie prowadząc do jego ankylozy.
    Leczenie chirurgiczne ma na celu uzyskanie stabilności stawu kolanowego, remisji objawów klinicznych oraz zapobieżenie postępującej degeneracji stawu.
    Do najczęściej stosowanych technik operacyjnych należą: stabilizacja trzeszczkowo-piszczelowa wg Flo, TightRope, TTA z modyfikacjami, TPLO, CBLO, CTWO
    U ras miniaturowych najczęściej przyjętą metodą naprawczą CrCl jest stabilizacja szwem trzeszczkowo –piszczelowym z zastosowaniem materiału szewnego niewchłanialnego lub gotowych protez typu SMI czy Arthrex FiberWire.
    Coraz częściej w praktyce klinicznej spotykamy się z powikłaniami sprawiającymi, że metoda ta jest mało satysfakcjonująca.
    Stabilizacja zewnątrz torebkowa nie uwzględnia stopnia kąta nachylenia płaszczyzny plateau kości piszczelowej, który u dużego odsetka przedstawicieli tych ras jest wyższy od standardowej średniej wynoszącej 18- 24°. Takie uwarunkowanie anatomiczne sprawia, że stabilizacja trzeszczkowo-piszczelowa prowadzi do kompresji w stawie udowo-piszczelowym, powstawania zmian degeneratywnych, uszkodzenia łąkotek, obciążenia więzadła prostego rzepki i jego przyczepu do guzowatości piszczelowej.

    Pomiar kąta nachylenia płaszczyzny plateau u 50 przedstawicieli ras miniaturowych (nieprzekraczających 8 kg wyniósł średnio 27,64 stopnia, jeśli weźniemy pod uwagę tylko rasę yorkshire (19 pacjentów) oraz maltańczyk (6 pacjentów) , razem 25 pacjentów ,wyniósł średnio 28,04 stopnia. Rekordzista zwyciężył z wynikiem prawie 40 stopni.

    TPLO poprzez modyfikację geometrii kąta nachylenia płaszczyzny stawowej kości piszczelowej przy jej wysokim nachyleniu pozwala na uzyskanie stabilności w stawie udowo-piszczelowym.

    Zabieg osteotomii radialnej kości piszczelowej wykonujemy z pomocą tarczy oscylacyjnej dobranej adekwatnie do anatomii kończyny. U ras miniaturowych zazwyczaj stosujemy tarcze o promieniu R8 lub R10 mm. Do osteosyntezy po osteotomii stosujemy dedykowaną dla pacjenta płytę mocowaną wkrętami blokowanymi średnicy 1,5 mm.

    TPLO w porównaniu do innych metod naprawczych wydaje się być metodą prostszą. Uwzględnia tylko stopień przemieszczenia płaszczyzny stawowej kości piszczelowej bez konieczności koncentracji na innych uwarunkowaniach, tak anatomicznych jak i proceduralnych związanych z doborem implantów i ich akceptacją w procesie gojenia.